Βρήκα τη συνημμένη φωτογραφία στο τεύχος 15 του Free
Press καλοκαιρινού περιοδικού "Parola" (αρχείο Γιάννη Βιτζηλαίου)
& δεν χορταίνω να την κοιτάω εντυπωσιασμένος από τη δροσιά της παραλίας
& το πλήθος των ιστορικών στοιχείων. Πρώτα απ' όλα τα ακουστικά Walkman του
κυρίου σε πρώτο πλάνο προσδιορίζουν το χρονικό εύρος από το 1979 έως το πολύ το
1985. Η topless κυρία με την αυτοσχέδια ξαπλώστρα βρίσκεται στην προνομιακή
θέση "πάνω στο κύμα" που σήμερα αποτελεί στόχο κινημάτων ανάκτησης
& σε κάθε περίπτωση απαιτεί κάποιο αντισυστηματισμό. Ο κύριος με το ριγέ
μπλουζάκι, τη σφιγμένη γροθιά & το ύφος "πρέπει να βρω το θάρρος να
της μιλήσω" δείχνει απορροφημένος. Η μαυροντυμένη κυρία που στέκεται
μπάστακας - κέρβερος προσέχει τον εγγονό της που τσαλαβουτάει στα ρηχά.
Πρόκειται λοιπόν για μια συνηθισμένη εικόνα παραλιακής δραστηριότητας στο νησί
? Και τι έγινε που πέρασαν 40 χρόνια ?
Ας δούμε το φόντο της εικόνας. Η θάλασσα είναι
...άδεια! Ούτε καν ένα απόκυμα, άρα κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει για τους
λουόμενους, ούτε & κορνάρισμα ταχύπλοου απ'αυτά που μας σπάνε σήμερα τα
νεύρα. Ούτε ο βυθός αναταράσσεται σαν μαρέγκα 25 φορές την ημέρα, ούτε τόνοι
καυσαερίων επισπεύδουν την κλιματική αλλαγή. Και απέναντι ? Που βρίσκεται αυτή
η απάτητη χερσόνησος όπου μόνο ένας άγνωστος (κάνας τσομπάνος, μισότρελος
ίσως), φαίνεται να έχτισε ένα χαμηλό κτίσμα κι αυτό μακρυά από τη θάλασσα &
χωρίς ρεύμα & νερό (προφανώς μισότρελος). Και επιπλέον, πηγαίνει με τα πόδια
(ε, σίγουρα ανισόρροπος). Μα, είναι δυνατόν, σε όλη αυτή τη φυσική ομορφιά να
υπάρχει μόνο ο Άγιος Φωκάς? Και σήμερα να βλέπουμε υπερφωτισμένες βιλάρες &
εργοτάξια ξενοδοχείων? Εδώ σήμερα δεν υπάρχει καν η
παραλία! Κατέβαινες απ' το καράβι & στην άκρη του λιμανιού ήταν η
παραλία ("a family beach" λέει η λεζάντα της φωτογραφίας:
παιδιά-topless-μαυροφόρες), μπροστά στο κτίριο του ΟΤΕ, αυτό με τις
εκτρωματικές κεραίες. Στη θέση της παραλίας κάναμε (με τον ευφυή οραματισμό που
είχαμε όλοι για την τουριστική ανάπτυξη) ένα τεράστιο πλάτωμα για ελιγμούς
& στάθμευση οχημάτων, απομακρύνοντας τη θάλασσα που μας περιόριζε. Από
ακτές & παραλίες είχαμε μπουχτίσει, δεν ξέραμε σε ποια παραλία να
πρωτοπάμε. Μέχρι που ήρθαν άλλοι εξυπνότεροι & πιάσανε τις παραλίες που
εμείς σήμερα θέλουμε να "ανακτήσουμε". Μάλιστα διάβασα σήμερα ότι
μετά το κίνημα της πετσέτας, πρέπει να κάνουμε κι ένα κίνημα της ρακέτας, δηλ.
να απομακρύνουμε όσους καταλαμβάνουν χώρο γηπέδου στην παραλία για να παίξουν
ρακέτες ανάμεσα στις πετσέτες μας. Σε σωστή κατεύθυνση το βρίσκω, αλλά ας
ξαναδούμε τη φωτογραφία: Μήπως πριν την κατάληψη των παραλιών είχαμε κατάληψη
κάθε άλλου κοινόχρηστου χώρου & συμβολικά ολόκληρου του νησιού ? Του
καλλιεργήσιμου χώρου, του αδόμητου χώρου, των βουνών, των δρόμων, των θαλασσών,
της λογικής του νησιού ως νησιού, ως οικοσυστήματος ?
Εκτός εάν τα πρόσφατα κινήματα, που σαν θρυαλλίδα
μεταφέρθηκαν με μιας σε όλη τη χώρα, σημαίνουν ότι επιτέλους αφυπνιστήκαμε. Και
επειδή το "κίνημα της πετσέτας" δεν θα μας πάει & πολύ μακρυά, ας
δούμε το κίνημα κατά της μπετονιέρας.
Ένας φίλος του μπλογκ