ΟΤΑΝ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

 

Όταν καθημερινά βλέπεις σκουπίδια στους δρόμους, ενώ πρώτα ήταν καθαροί, ενοχλείσαι, διαμαρτύρεσαι, δημοσιεύεις εικόνες στο διαδίκτυο και περιμένεις κάτι να γίνει.

Όταν καθημερινά ταλαιπωρείσαι στον περιφερειακό της Παροικιάς και δεν βλέπεις να λύνεται το κυκλοφοριακό πρόβλημα, αγανακτείς και βρίζεις το δήμαρχο, που δεν έχει βρει λύση.

Αυτές οι δύο περιπτώσεις είναι κραυγαλέες, τις ζούμε καθημερινά, εστιάζουμε σ΄αυτές το ενδιαφέρον μας, το οποίο όμως με τον καιρό εξασθενεί και στο τέλος μας αφήνει αδιάφορους επειδή στο μεταξύ έχουν προκύψει άλλα προβλήματα που μας ενοχλούν περισσότερο.
Απλώς το συζητάμε, έτσι για να περνά η ώρα.

Αληθοφανείς δικαιολογίες των υπευθύνων που μεταθέτουν τις ευθύνες σε άλλους, βομβαρδισμός με θριαμβευτικές ανακοινώσεις για μια εικονική πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στο μυαλό της Δημοτικής αρχής και οι φανατικοί οπαδοί της που αναμασούν παρωχημένα συνθήματα, μας κάνουν τελικά να συνηθίζουμε να ζούμε με εκπτώσεις στην ποιότητα της ζωής μας.

Γινόμαστε δηλαδή όμηροι με σύνδρομο της Στοκχόλμης, απλά κατοικώντας στο Νησί μας!

Και αυτό είναι από ανησυχητικό έως και επικίνδυνο. Γιατί ήδη στο νησί μας έχουμε συνηθίσει να ζούμε με τη δημόσια υγεία να υπολειτουργεί, με το έλλειμμα σε σχολικές αίθουσες, με τις θαλάσσιες κινητές βόμβες πλάι σε επιβατικά πλοία που είναι φορτωμένα με κόσμο, με τις καταπατήσεις κοινοχρήστων χώρων, με επεμβάσεις που αλλοιώνουν τους παραδοσιακούς μας οικισμούς, με αθλητικές δραστηριότητες χωρίς τις απαραίτητες εγκαταστάσεις, με σκουπιδότοπους που μολύνουν το περιβάλλον επιφανειακό και υπόγειο και πάει λέγοντας.

Όλα όσα αναφέρθηκαν και άλλα είναι μέρος της καθημερινότητας, έχουμε εθιστεί σ΄αυτά.
Το χειρότερο όμως είναι ότι με αυτά μεγαλώνουν τα παιδιά μας, από τα οποία λείπουν οι παραστάσεις για κάτι καλλίτερο, άρα θεωρούν αυτό που ζουν, φυσιολογικό.

Η όποια αντίδραση σε αυτήν την μίζερη πραγματικότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Ο κόσμος βιώνει στις μέρες μας οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα που του φόρτωσαν τα μνημόνια και ο κορωνοϊός, έχει ανάγκη να πάρει μιαν ανάσα, θέλει να ζήσει κάτι ευχάριστο και να ξεχαστεί, είναι απογοητευμένος και στην τελική δεν ελπίζει σε τίποτα.

Στις μέρες μας χρειάζονται απόστολοι που θα επωμιστούν το βαρύ φορτίο μιας προσπάθειας με αμφίβολα αποτελέσματα.
Αξίζει όμως τον κόπο να επιχειρηθεί.
Και εμείς θα το επιχειρήσουμε.
Τουλάχιστον για το κοινό μας σπίτι, που είναι το νησί μας.
Έτσι θα έχουμε να πούμε στα παιδιά μας, ότι δεν μας παρέσυρε η δύναμη της αδράνειας.