Απορρίμματα και περιβάλλον: Μια πονεμένη ιστορία

 

Αν κάνουμε την υπόθεση, ότι μπήκε τάξη στην καθαριότητα παντού, σε όλους τους οικισμούς του νησιού, που είναι σχετικά εύκολο για μια δραστήρια δημοτική αρχή, τότε πάμε στο δύσκολο, που είναι η προστασία του περιβάλλοντος από τα παραγόμενα σκουπίδια. Και για μην λέμε πολλές κουβέντες, εκεί τα κάναμε μούσκεμα.

Πριν οργανωθεί ο ενιαίος δήμος, υπήρχαν στο νησί 7 σκουπιδότοποι, όσοι ήταν οι ΟΤΑ του νησιού και ένας επιπλέον στο Άσπρο Χωριό, που διοικητικά υπάγεται στην κοινότητα Λευκών. Τότε τα σκουπίδια καίγονταν.

Στη συνέχεια ήρθε η απαγόρευση της καύσης και το σκέπασμα των σκουπιδιών με χώμα. Ακολούθησε η κατάργηση των σκουπιδότοπων, εκτός από αυτόν της Παροικιάς. Και επειδή η πίεση για την κατάργηση και αυτού του σκουπιδότοπου ήταν πολύ μεγάλη, λόγω της επαφής του με τα επιφανειακά αρχαία λατομεία, ο δήμος αγόρασε έκταση 100 στρεμμάτων στη θέση Καμπί και έπειτα από πολλές προσπάθειες δημιούργησε τάφρο καλυμμένη με μεμβράνη και με σύστημα παροχέτευσης των υγρών για την προστασία του υπεδάφους, το λεγόμενο κύτταρο, όπου εκεί γίνονταν η εναπόθεση των σκουπιδιών.

Μέχρις εδώ ας πούμε ότι τα πράγματα ήταν ανεκτά, γιατί μετά υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις οφειλόμενες στην αδράνεια της δημοτικής αρχής.

Γιατί με το ξεκίνημα της λειτουργίας του κυττάρου, έπρεπε ταυτόχρονα να ξεκινήσει η κατασκευή ενός δεύτερου. Αυτό όμως δεν έγινε και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Αποτέλεσμα αυτής της αδράνειας , υπήρξε η υπερφόρτωση του κυττάρου, η καταστροφή του έργου και το σημερινό αδιέξοδο.

Κατόπιν αυτού και μετά τη διαπίστωση ότι το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων απασχολεί πολλά νησιά του Νότιου Αιγαίου, ανέλαβε η περιφέρεια να λύσει το πρόβλημα.

Δεν είμαστε αισιόδοξοι ότι θα τα καταφέρει, αλλά ας αισιοδοξούμε. Στο μεταξύ δημιουργήθηκαν και άλλοι χώροι εναπόθεσης απορριμμάτων, που μετά από μια καταγγελία, ο Δήμος θα βρεθεί κατηγορούμενος.

Και όμως λύση θα είχε βρεθεί τρεις δεκαετίες πριν, εάν το τότε Υπουργείο Εσωτερικών είχε το νομικό πλαίσιο που θα την επέτρεπε. Αλλά δυστυχώς ατυχήσαμε και η Πάρος έχασε μια μεγάλη ευκαιρία, να λύσει με πλέον σύγχρονο τρόπο το πρόβλημα.