Όταν η γραφειοκρατία ακυρώνει έργα ζωτικής σημασίας για έναν τόπο. Μια διδακτική ιστορία.

Βαδίζαμε προς το τέλος της δεκαετίας του 1990, όταν μια αντιπροσωπεία αυτοδιοικητικών της Πάρου, προσκεκλημένη από μεγάλη γερμανική εταιρεία, έφτασε στο Baden-Baden για να δει στην πράξη πως λειτουργεί στην πόλη αυτή της Γερμανίας η εγκατάσταση διαχείρισης και αξιοποίησης των απορριμμάτων της περιοχής.

Στη Γερμανία η διαλογή γίνεται στην πηγή και αναφερόμαστε στο οργανικό σκουπίδι.

Το περιβάλλον, που οδήγησαν τη παριανή αντιπροσωπεία, δεν θύμιζε με τίποτα ότι ήταν χώρος εναπόθεσης απορριμμάτων. Τι γίνονταν στην εγκατάσταση αυτή. Τα σκουπίδια τα άδειαζαν σε ένα μεγάλο όρθιο κύλινδρο. Εκεί γίνονταν ζύμωση από την οποία παραγόταν βιοαέριο. Στη συνέχεια με σωληνώσεις το μετέφεραν σε χώρο που υπήρχαν ηλεκτρογεννήτριες και την παραγωγή του ηλεκτρικού ρεύματος την πωλούσαν στην πόλη.

Ότι απέμενε από τη ζύμωση, το τοποθετούσαν σε μια λεία τσιμεντένια επιφάνεια που είχε υπόγεια σωλήνωση, από την οποία διοχέτευαν οξυγόνο και μετέτρεπαν τη μάζα σε οργανικό λίπασμα.

 Η πρόταση της εταιρείας ήταν να κατασκευαστεί κάτι ανάλογο και στην Πάρο.

Με την επιστροφή της παριανής αντιπροσωπείας στο νησί, ξεκίνησαν οι διαβουλεύσεις και η τότε δημοτική αρχή αποφάσισε να συνάψει σύμβαση με τους Γερμανούς για την ίδρυση ΕΠΕ με μέτοχο το δήμο και τη γερμανική εταιρεία. Οι δικηγόροι και των δύο πλευρών επισκέφτηκαν τη νομική υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών και ερευνώντας το θέμα διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε το νομικό πλαίσιο που θα επέτρεπε τέτοιου είδους συμπράξεις και η όλη προσπάθεια ναυάγησε στα λιμνασμένα νερά της ελληνικής γραφειοκρατίας. 

Το τι έγινε μετά, το περιγράψαμε στο χθεσινό μας σχόλιο.