Μια από τις σοβαρές παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος σχετίζεται με τις προσπάθειες της κυβέρνησης (το φαινόμενο είναι διαχρονικό) να καθυποτάξει την τοπική αυτοδιοίκηση κυρίως μέσω του υπουργείου εσωτερικών. Και πάντοτε βρίσκει τρόπους να το πετυχαίνει σε σημαντικό βαθμό.
Διαθέτοντας νομοθετικό πλαίσιο και σειρά ελεγκτικών μηχανισμών ελέγχει ασφυκτικά ένα θεσμό, που είναι κατ΄ όνομα αυτοδιοικούμενος. Π.χ., Εάν δεν ελεγχθούν και δεν εγκριθούν οι αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου από την αποκεντρωμένη περιφερειακή διοίκηση ως προς το σύννομο (;) δεν είναι έγκυρες. Εάν ο δήμαρχος δεν είναι προσκείμενος στην κυβέρνηση, ο Δήμος που διοικεί, δύσκολα εντάσσεται σε σοβαρά προγράμματα του υπουργείου εσωτερικών που χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε. Και όσον αφορά τις πάγιες χρηματοδοτήσεις για τη στοιχειώδη λειτουργία του Δήμου, αυτές λόγω της οικονομικής κρίσεις και των μνημονίων έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο.
Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί και η εφιαλτική γραφειοκρατία, που χρόνο με το χρόνο αυξάνεται παρά τα αντιθέτως λεγόμενα. Για να ωριμάσει ο φάκελος ενός σοβαρού έργου απαιτείται μεγάλη τεχνική και γραφειοκρατική υποστήριξη με αποτέλεσμα η εκτέλεση του έργου να σέρνεται για χρόνια και κάποιες φορές να χάνεται και η χρηματοδότηση.
Και βέβαια το τελευταίο και κραυγαλέο: Αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος, που ανέτρεψε τους συσχετισμούς των δημοτικών παρατάξεων, μεταβάλλοντας σε δημαρχοκεντρικό το σύστημα της απλής αναλογικής, με το οποίο πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες δημοτικές εκλογές.
Μετά τα όσα πιο πάνω εκτέθηκαν εύλογα μπαίνει το ερώτημα. Μα τότε πως μπορεί να παραχθεί έργο;
Έργο παράγεται μόνο από οργανωμένους δήμους, από τολμηρούς δημάρχους που κάποιες φορές κινούνται στα όρια της νομιμότητας, δημάρχους που συγκρούονται με τον κομματικό τους φορέα, δημάρχους που διεκδικούν μαχητικά και κινητοποιούν το λαό, ο οποίος αποτελεί μεγάλη και αναξιοποίητη δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου